عشق به چوب و دیگر هیچ
تولیدات زیبای یک نجار ۱۸ ساله نظر همه را به خود جلب می‌‌کند او از کودکی تنها به چوب عشق می‌ورزید و هیچ‌چیز نمی‌دید در این راه حتی درس را کنار گذاشت و خیلی زود یک تبدیل به یک نجار حرفه‌ای شد.
پایگاه خبری طاهر آنلاین _ زری طاهری| با چسب زخمی روی انگشت سرش را خم و گرم کار کرده است صدای بلند دستگاه توجهش را محو شیارهای روی تخت سنتی چوبی سفیدرنگی کرده که حاصل روزها تلاش است.
او نجار است ذوق و شوقش وقتی نمایان می‌شود که خروجی کار زیبایی از آب درآمده باشد، همین برایش کافیست.
نجار کم سن و سالِ این قصه پشت پا به خیلی چیزها زده تا اینکه امروز صاحب کارگاه کوچک اما دلباز و وسوسه‌انگیز برای مشتریان می‌داند، خودش روزی مشتری هیچ‌چیز نبود جز چوب.
حرف و حدیث‌های بسیاری را تحمل کرد اما سمت علاقه‌اش رفت، رها کردن درس و مدرسه آن هم در این عصر و زمانه که علم و تکنولوژی حرف اول و آخر را می‌زند ساده نیست، در نگاه اول همه فاز نصیحت می‌گیرند که البته به حق هم هست اما اطرافمان پر شده از کسانی که باوجود داشتن مدارک تحصیلی دانشگاهی بیکار و بی مهارت هستند.
سید امیر احسان موسوی خرمایی که اکنون ۱۸سال دارد که یک استاد تمام نجاری است، کسی که درسش را رها کرده اما از پس یادگیری و بالفعل کردن مهارت خوب برآمده.
او در گفت‌گو با ما با همان گویش ساده و غیرکتابی، می‌گوید، به ما می‌گویند نجار ولی ما اسم شغلمون گذاشتیم عشق بازی با چوب.
آقا احسان معتقد است که اولین آخرین و بزرگ‌ترین معلمش استعداد خدادادی او بوده است.
این نجار حرفه‌ای از خردسالی آموزشش را در فضای مجازی دیده و آرزو دارد روزی بهترین نجار دنیا باشد.
او که متاسفانه درس نخوانده، هدفش تاسیس بزرگ‌ترین و مجهزترین مرکز کارگاهی کشور هست تا همه هنر دست ایرانی را ببینند.
این روزها با وضعیت بد اقتصادی کشور، خدا را شکر بازار فروش نجاری آقای موسوی خوب است اما بیشترش شده مجازی، کسی هم برای حمایت نیست، او هست و خدایش.
احسان که از خردسالی نجار بوده و هست، خاطرات تلخ و شیرین بسیاری دارد، از جمله عاقبت فرار از مدرسه که به گفته خودش با یک لحظه انگشتانش سوراخ شده بود.
این نجار معتقد است که عشق چوبی خیلی بهتر از عشق احساسی هست، شاید عشق چوبی هم بشکند ولی نجاران درستش می‌کنند، خلاصه تا با نجارها باشیم زیبایی می‌بینیم.
او از کودکی عاشق نجاری بود، جز نجاری به هیچ چیزی حتی به درس فکر نمیکرد، خانواده‌اش هم موافق درس خواندن بودند، اما او را در همین مسیر کمک کردند.
احسان اولین عضو خانواده هست که به نجاری روی آورد، عاشق چوب بود و استعداد تولید با چوب را هم داشت، الان یک کارگاه دارد و مشغول فعالیت است.